In mijn vroege tienerjaren, op de middelbare school, ontstond mijn allereerste liefdesverhaal met een Indonesisch meisje van 17. Op mijn vijftiende begonnen we samen aan een reis die bijna tien jaar zou duren, gevuld met zowel prachtige als uitdagende momenten. Deze relatie vormde de basis van mijn levenservaring en diende als het startpunt van mijn autobiografie.

De jeugdige onschuld van onze verbintenis werd al snel doordrongen door de realiteit van volwassenheid. Op school waren we niet alleen klasgenoten maar ook geliefden, een feit dat lang onopgemerkt bleef voor onze ouders. Na een half jaar kwamen ze erachter, en tot onze verrassing bleken onze vaders collega’s te zijn. Zo werd elke gebeurtenis in onze relatie een onderwerp van gesprek op het werk. Zelfs de kleinste conflicten werden gedeeld, zoals het moment waarop ik wegliep van huis en mijn vader aan haar vader vertelde dat ik bij zijn dochter was.

Onze relatie was intens en intiem; elke dag brachten we samen door, of het nu op school was, na school of in het weekend. We behaalden samen ons vmbo-diploma en zetten onze educatieve reis voort aan de Mbo, waar we dezelfde studie handel en verkoop. Na zes jaar besloten we samen te gaan wonen, terwijl ik werkte als junior verkoopadviseur in de autobranche en zij haar dagen doorbracht in een kledingwinkel.

Ondanks het feit dat we veel leuke dingen deden, dateten, vakantie houden, begon ik te voelen dat er iets ontbrak in onze relatie. Hoewel we samen waren opgegroeid, groeiden we naarmate we ouder werden steeds meer uit elkaar. Diepgaande gesprekken over onze doelen en toekomst waren schaars. Ik wilde kinderen, maar durfde haar niet te vragen hoe zij daarover dacht. Onze wegen scheidden uiteindelijk toen ik, geplaagd door twijfels en vragen, een cruciale beslissing nam en een einde maakte aan deze decenniumlange relatie.

De nasleep van deze breuk bracht me in een lichte depressie. Ik verloor mijn opleiding, mijn baan, en keerde terug naar mijn ouderlijk huis met niet veel meer dan een zak kleren en een motor. In die donkere dagen vroeg ik God wat Hij voor mijn leven in petto had.

Vastberaden om mijn leven opnieuw vorm te geven, besloot ik me om te scholen in de zorg en koos voor de studie maatschappelijke zorg. Tijdens deze nieuwe fase ontmoette ik mijn tweede liefde, een eenvoudige Nederlandse vrouw van 29 jaar met een radicaal christelijke achtergrond. Hoewel we uit totaal verschillende werelden kwamen, wilde ik het deze keer anders doen en gaf ik de relatie een kans.

De beginperiode van drie maanden was niet zonder uitdagingen. Ruzies en onbegrip waren aan de orde van de dag, maar we deelden wel de wens om kinderen te krijgen. Ondanks twijfels van buitenaf en de vele waarschuwingen dat we niet bij elkaar pasten, besloot ik haar ten huwelijk te vragen na precies drie maanden samen. Een cliché, maar romantisch moment bij de Eiffeltoren in Parijs op kerstavond.

De aanloop naar de bruiloft verliep niet zonder hobbels. Onze trouwfotograaf zegde af, bij het passen van onze trouwringen kreeg ik een onverwacht brandend gevoel, en ik had zelfs een droom dat ik niet met haar moest trouwen. Ondanks dit alles trouwden we na vijf maanden in mei. Op onze trouwdag, tijdens het tekenen van de papieren, plaatste ik mijn handtekening per ongeluk bij de scheiding, waardoor ze alle papierenwerk opnieuw moesten bereiden.

Hoewel de trouwdag prachtig was, verwaterde het contact met de meeste mensen na de huwelijksreis. We besloten pas samen te gaan wonen na het huwelijk, en de eerste maand zaten we in de wittebroodsweken.

Helaas veranderde alles snel toen mijn vrouw verliefd werd op haar stagebegeleider na de eerste maand van ons huwelijk. Een driehoeksverhouding ontstond, waarbij alle aspecten van ons leven op het werk werden gedeeld, inclusief ruzies en zelfs een miskraam. De situatie escaleerde, en na zes maanden bereikte ik mijn breekpunt. Mijn liefde voor haar doofde uit, en mijn lichaam onderging een liefdesshutdown. Toen ontdekte ik dat ze vreemdging met haar stagebegeleider.

Veel mensen vroegen hoe ik dit alles kon weten en waarom ik het zo ver had laten komen. De eerste rode vlaggen had ik gezien, maar mijn diepe wens om vader te worden weerhield me ervan ze te erkennen. Na een miskraam zag ik de realiteit helder. Zelfs in ons huwelijksbed, toen ze me vertelde dat er een man was die haar voeten mooi vond, begonnen mijn alarmbellen te rinkelen.

Drie tekens begeleidden me naar de waarheid. Collega’s gedroegen zich vreemd, een Bijbeltekst sprak over scheiding, en een nachtelijke openbaring dwong haar tot bekentenis.

De periode van mijn scheiding was zonder twijfel mijn diepste dal, mijn ultieme breekpunt. Aanvankelijk wilde ik simpelweg scheiden, de papieren ondertekenen en elk onze weg gaan. Echter, mijn ex-vrouw streefde naar een vechtscheiding, met financiële eisen en een

onverzettelijke houding. Ik had alles zorgvuldig geregeld, in de hoop dat ze slechts hoefde te tekenen, maar ze blies de zaak op tot ongekende proporties. Zowel advocaten als bemiddelaars weigerden verder met ons samen te werken. Dat betekende dat ik helemaal opnieuw moest beginnen in mijn zoektocht naar een advocaat.

Met vastberadenheid besloot ik zelf de mediatio n te leiden en stelde ik mijn eigen echtscheidingsconvenant op. De wreedheid van dit proces was ongekend; het absorbeerde me zo volledig dat ik zelfs de verjaardag van mijn broertje vergat. Hij herinnerde me eraan dat ik op mijn trouwdag al de scheiding had getekend, een bittere ironie die mijn diepste dal alleen maar benadrukte.

School, leraren, klasgenoten, vrienden, familie en zelfs pastors – iedereen in ons sociale netwerk werd meegezogen in deze turbulente vechtscheiding. Na alle tumult en strijd werden we uiteindelijk officieel gescheiden. In die donkere periode voelde ik me geen man meer. Mijn trots, ego en zelfrespect waren volledig verdwenen. Deze ervaring had me zodanig gebroken dat ik mijn rug toekeerde van God.

coming soon